LUCHT

Sinds een kleine maand loop ik wekelijks een groot gebouw binnen in Tilburg, een gebouw waar muziek weerklinkt, dansers te bewonderen zijn, beeldende kunst leeft en ik mijn brein en ziel mag vullen. Bijna elke lesdag en eigenlijk stiekem ook al op de intake dag zit ik daar regelmatig met tranen die prikken achter mijn ogen. Een gevoel van thuiskomen. 

De vraag die vorige lesdag luid en duidelijk weerklonk was;  ja waarom zit je hier eigenlijk? Waarom kunsteducatie? Waarom kunst überhaupt? 

Ik kan wel honderden redenen bedenken, maar het woord 'toestemming' komt in drukletters in mijn schrift.

Als ik naar het woord kijk voel ik lucht                  

Terug mogen spelen, terug in mijn eigen taal mogen spreken, mogen staan in het kunstenaarschap. 

In de zaal klinken de stemmen van mijn medestudenten,’ ja ik zie mezelf wel als een kunstenaar maar ik ben het niet’… zo herkenbaar. 

Ik voel het terug, al die restricties; je mag je niet zomaar een kunstenaar noemen, kunst is elitair, kunst moet provoceren,  kunst is ingewikkeld, bewijs eens waarom je hiervoor kunst gebruikt? Het woord gebruiken alleen al, alsof kunst alleen maar een middel kan zijn.

Ik heb het gevoel dat kunst, artistieke expressie, iets wat zo natuurlijk in mijn hele wezen zit, door onze maatschappij zo vaak voorwaardelijk wordt gemaakt. En bijgevolg, helaas, ook door mezelf. En net dat, voel ik, is de reden waarom ik hier zit, waarom ik geloof in kunsteducatie. Dat ik geloof dat kunst zoveel meer is dan wat we er nu soms van maken. 

En dat kunst in wezen voor mezelf hetzelfde is dan toestemming geven aan mijn hele mens zijn. Lucht. 

Mens zijn, we spreken over Ubuntu, Ik ben omdat wij zijn. 

De voorwaardelijkheid die binnen onze maatschappij gesteld wordt om te ‘mogen’ meetellen, beneemt menig mensen de lucht. Alles moet nut hebben, een meerwaarde, maar wat met de waarde en de zinvolheid? 

Ik denk dat daar ook een stuk van de weerstand zit bij veel mensen als ze kijken naar kunst, de enorme discrapantie die gevoeld wordt tussen de vrijheid van de kunstenaar en het gevangenschap van de burger. Hoe mooi zou het zijn als kunsteducatie hier een brug in kan slaan? En we met zijn allen wat meer vrijheid mogen ervaren. 

Laat dat meteen ook naar mijn gevoel mee de rol van kunsteducatie zijn, ' de afstand tussen kunst en de wereld zo klein mogelijk maken'

De lesdag gaat verder, ik voel het vuur van onze lesgever en de medestudenten. Nog even en we maken hier met zijn allen spandoeken, of althans dat is toch het gevoel. 

Dus waarom kunsteducatie? 

Omdat ik geloof dat artistieke expressie een wezenlijk onderdeel is van mijn en ons menszijn en ik mee van de wereld een plek wil maken met een overvloed aan lucht. 

Ik maakte bijpassend een werk. 

Een collage, de ongelooflijke kracht van kunst om constant te mogen zoeken naar onderlinge verhoudingen. Spelen met afstand, zonder woorden tot betekenisgeving komen.