BOSBAD

We wandelen door het bos, mijn gezin en ik.

Manlief voorop met de kaart dichtbij, de oudste dochter mopperend langs zijn zijde.

Mijn jongste dochter loopt langs mij, met in haar handen afwisselend verschillende trofeeën van de wandel, bij het moment van het gesprek een half gebogen stok en een eikeldopje.

'Als jij droomt mama, hoe ziet die wereld er dan uit? '

Euhm.. goh dat weet ik zo direct niet, afgelopen nacht was hij paars met zachte vormen en waren jullie er ook, maar soms ziet hij er ook helemaal anders uit. Leuke vraag wel, hoe ziet die van jou eruit?

Ook telkens anders beaamd de dochter, 'het is net zoals ik teken, dat kan ook elke keer iets helemaal anders worden.' En op de wereld tekenen heel veel mensen, kinderen, kunstenaars,... dus er zijn wel duizenden werelden! En als mensen poëzie maken kan het weer iets helemaal nieuws worden! Mijn dochter is vertrokken op haar trein van verbeelding, zonder duidelijke eindbestemming maar genietend van de reis. Samenvattend in haar observaties wat velen van ons ergens onderweg alweer verloren zijn.

Ik denk aan afgelopen opleidingsdag en het thema verbeelding. Hoe we ons wel zaken kunnen verbeelden, maar heel erg vaak binnen ons eigen normatief kader. Als we de wereld willen 'redden' moeten we hem eerst anders kunnen in en ver/beelden.

We bekijken de wereld door de lens van onze trofeeën, door een maïsschil, een blaadje, stokjes.. telkens een ander stuk belichtend. We voelen met onze handen langs grassen en bewonderen de hoeveelheid aan verschillende paddenstoelen, we leren dat er wel meer dan twee miljoen verschillende soorten bestaan en dat er een paddenstoel bestaat van meer dan 900 hectare groot.

Het leert me dat verbeelding niet iets is wat 'uitgevonden' moet worden, alles rond ons spreekt al tot de verbeelding, zolang we maar goed genoeg kijken.

Goed genoeg kijken én goed genoeg ervaren, wat me naadloos brengt bij de rol van de kunsteducatie. Een week geleden had ik mij niet kunnen verbeelden dat ik een evaluatie zou maken van een module aan de hand van eigen 'dans'

bewegingen, en toch is dit wel zo gebeurd.

De kracht van kunsteducatie lijkt me dan ook deels te liggen in het ervaringsgerichte, wanneer het juist de cognitieve vragen en stellingen negeert en iemand middenin de ervaring zet.

Samen: doen, maken, beelden, verbeelden, uitleven, beleven, spelen en verbinden.

Samen roeren in het bad van de onwetendheid, verloren lopen, mens zijn.