SPEL
- lauraderoey
- 20 okt
- 3 minuten om te lezen
Serendipiteit, of hoe opvallend het is dat zaken elkaar tegemoet komen in je leven.
Een week nadat er tijdens de lesdag de vraag wordt gesteld 'hoe zou de wereld eruit zien als er meer gespeeld zou worden?' bots ik samen met mijn partner geheel toevallig op een tentoonstelling over Fluxus en veranderd ons weekend in een spelend samenzijn.
Het start met een laattijdig verjaardagscadeau, een weekendje weg naar Lille Rijsel. Het originele plan : bijslapen, lekker eten en op de terugweg in Kortrijk een museum doen.
We wandelen het hotel uit op zoek naar een eerste culinaire stop maar onderweg trekt een felgeel winkeltje mijn aandacht. Eenmaal binnen zijn het een paar knalblauwe oorbellen die mijn naam roepen, tijdens het passen raken we aan de praat met de eigenares van deze leuke Mexicaanse winkel. 'Of we wel eens graag naar een museum gaan?' vraagt ze, en bij de uitwisseling van de oorbellen krijgen we ineens twee tickets voor 'pom pom pidou' in het Tripostal.
Een tentoonstelling die onderdeel is van het festivalprogramma 'Fiesta' van Lille3000. Geboeid wandelen we binnen, ik merk op dat ik sinds het volgen van de opleiding met een nieuwe aandacht de kunstwerken bekijk.
De eerste verdieping is geweid aan Fluxus , een lach op mijn gezicht, hoe toevallig!
Fluxus, een groep internationale makers die negen overkoepelende principes hoog houden waaronder 'spel of grap'.
Dit doosje, de optimistic box nr3 van Robert Filiou intrigeert me. Spel gebruiken als manier om kunst te verspreiden, verwondering te delen, heerlijk.
Iets verder in het museum staat het werk Fatebe Pierced aspic rising van Ebecho Muslimova. Fatebe is het getekende alter ego van de kunstenares, dat speelt met humor, haar seksualiteit en hiermee taboes doorbreekt. Het deed me denken aan de laatste discussie van de lesdag, hoe spel gespeeld door vrouwen soms ongewenste seksuele reacties losmaakt. Ik geniet van het werk, van het idee van een alter ego dat ongeremd speelt binnen de veiligheid van het doek. Ik zet me op een afstandje en zie vrouwen grimassen als ze langs het doek wandelen en mannen fronsen. Het doet me weer denken aan de vraag, krijgt iedereen evenveel speelruimte?
Aangemoedigd door de fijne ervaring blijven we kuieren door de straten van Lille, we zien wel waar de stad ons brengt.
Twee uur later staan we tussen neerdalende confetti van het Intutif Grand Festif in de Gare Saint Sauveur. De meest knotsgekke tentoonstelling waar aan spelen geen ontkomen valt. Tussen gebogen spiegels staan mijn man en ik verkleed op knoppen te springen zodat de luchtpoppen in beweging blijven. Langs ons zijn andere bezoekers druk in de weer met haardrogers om ook de confetti te laten dansen in de ruimte.
Ik kijk rond mij, en stel vast dat de wereld met meer spel een behoorlijk meer kleurrijke wereld is. Tegelijk merk ik bij mezelf maar ook bij andere bezoekers ook wel een bepaalde schroom op, alsof we het spelen ook wel een beetje verleerd zijn?
Het weekend loopt op zijn einde maar ik probeer zoveel mogelijk mee te nemen naar huis, ik denk aan Petra en de confetti van Green day die ze in haar gsm hoesje bewaard. Het zoveelste rode draadje, het stemt me optimistisch naar de toekomst.
Spelen, wat een feest kan het toch zijn !?
Voor wie ook wil gaan spelen in Lille
Wat heerlijk om jouw blog te lezen waarin je me meeneemt naar momenten die jou zijn overkomen tijdens een weekendje Lille. Serendipiteit! Je beschrijft dat je door deze opleiding met een nieuwe aandacht naar kunstwerken kijkt. Hoe ziet deze nieuwe aandacht er voor jou uit? Is dat een blik die opener is?
Jouw spelervaring tijdens de tentoonstelling brengt met zich mee dat je merkt dat de wereld met meer spel een behoorlijk meer kleurrijke wereld is. Dat je dit wilt vasthouden en dat je optimistisch wordt, begrijp ik helemaal. Riëtte
Ik wil ook naar Lille!!!! Als je nog een keertje wil gaan... ;)
Die schroom, waar rapen we dat als 'volwassenen' toch op? En wat we verleren, kunnen we ook terug leren, nietwaar?
Dat moet een heerlijk weekend geweest zijn. Kleurrijk, dat ook. Serendipiteit, ik las dat het een vaardigheid is die je kan leren. (vooral al spelend?) Wat had ik je graag bezig gezien: springend tussen de confetti.
Yes! Dit lezen voelt al als spelen en dat toeval niet bestaat. Ook ben ik benieuwd naar of dat het spelen thuis nog gelukt is nadat je terug kwam van Lille. Krijg je/is er thuis genoeg speelruimte? Of moet je daar iets voor faciliteren? :)
Wat heerlijk om zo met je mee te mogen reizen door je speelse weekend! En een fijne herkenning lees ik in je henieuwde blik naar de wereld om je heen. Mooi om te lezen dat je jezelf toestaat dara vol in deel te nemen en te onderzoeken waar dat pad je heen brengt. Het is dat ik even gevloerd zal zijn.. anders was ik graag gaan spelen in Lille! Zo verleidelijk!